προσύγκειμαι

Α

1. είμαι συμφωνημένος, κανονισμένος εκ τών προτέρων («ὅ προσυνέκειτο σημεῑον», Ιώσ.)

2. (η μτχ. ουδ. τού ενεστ. ως ουσ.) τὸ προσυγκείμενον

η προσυμφωνία.

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + σύγκειμαι «είμαι κανονισμένος, συμφωνημένος»].